شاهزاده ارسلان و هفت خوان عشق

آناهیتا کنار میز آینه‌دارش رفت، کشویی را بیرون کشید، بقچه کوچکی را از درون آن بیرون آورد و برگشت. ارسلان به انگشتان ظریف مادرش که گره روبان بقچه را باز می‌کرد، می‌نگریست. نگاهش به بازوبندی طلایی که مادرش از میان بقچه بیرون آورد، خیره ماند. بازوبندی به شکل شاخه زیتون که برگ‌هایش از زمرد بود و شاخه‌اش از طلای ناب. قفلش شبیه عقاب نشسته بود که بال‌هایش را برای خنک‌شدن باز کرده است.

 ـ آری، پدرت برکشاه حاکم اناران بود و من هم ملکه و سوگلی او. تو را حامله بودم و چیزی نمانده بود که بمیرم و نامان مرا نجات داد.

اینجا آناهیتا بازوبند را به ارسلان تعارف کرد و ادامه داد: «پسرم، این بازوبند برکشاه است و حالا برازنده بازوی تو. بیا بگیر و بر بازویت ببند.»